Λένε ότι ευγνωμοσύνη για ό,τι ζούμε, πηγάζει από μέσα μας. Κάπως έτσι, αποφάσισα να δώσω σε αυτό άρθρο, έναν τίτλο που ταξιδεύει το μυαλό σε κάτι όμορφο, μαγικό αλλά και μακρινό, που για μένα ήταν όνειρο ζωής, ένα δύσκολο όνειρο. Όλα άρχισαν όταν τυχαία μία μέρα είπα σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο για το τι επάγγελμα θα ήθελα να διαλέξω εάν γινόμουν και πάλι 18! Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα και στα γενέθλια μου μου έφερε δώρο την πρώτη μου ραπτομηχανή για να με βοηθήσει να φτάσω ένα βήμα πιο κοντά στο όνειρο μου. Η αλήθεια είναι ότι εγώ μέχρι τότε ούτε κουμπί δεν ήξερα να ράβω, οπότε τα συναισθήματά μου γι’ αυτό το δώρο αρχικά ήταν ανάμεικτα. Αφενός ήμουν από τους ανθρώπους που φοβόμουν υπερβολικά τις βελόνες, αφετέρου ήταν ένα δώρο με βαθιά συναισθηματική αξία για μένα οπότε δεν ήθελα να το φυλάξω σε μία ντουλάπα με τη σκέψη ότι κάποια στιγμή στο μέλλον θα το χρησιμοποιήσω. Τότε τυχαία ψάχνοντας να μεταποιήσω ένα ρούχο μου, βρήκα κάτι μαθήματα ραπτικής και το θεώρησα σαν ευκαιρία για να αξιοποιήσω το πανέμορφο δώρο μου! Εκεί ανακάλυψα πόσο πολύ με συνέπαιρνε συνεχώς ο ενθουσιασμός για το οτιδήποτε καινούργιο ώστε άρχισα να αγοράζω ολοένα και πιο όμορφα υφάσματα για να δημιουργήσω τα πρώτα μου ρούχα! Όταν τελείωσαν τα μαθήματα, ήθελα πολύ να μάθω για σχέδιο και πατρόν , όμως στα Χανιά φάνταζε δύσκολο. Αυτή ήταν και η στιγμή που θεώρησα τα όσα έγιναν καρμικά, αφού τότε άνοιξε μία καινούργια σχολή για σχέδιο μόδας στα Χανιά. Παρόλο λοιπόν που ήταν δύσκολο για εμένα γιατί δούλευα ήδη και ταυτόχρονα είχα να τελειώσω και την πρώτη μου σχολή, σκέφτηκα να δώσω μία δεύτερη ευκαιρία στην επαγγελματική μου πορεία και το όνειρο μου! And that’s how the dream started…
Αν έχω καταλάβει κάτι από όλο αυτό, είναι ότι οφείλουμε στον εαυτό μας να ψάχνουμε τι είναι αυτό που μας αρέσει, να μην επαναπαυόμαστε στη ρουτίνα μας και στα ‘’δεν μπορώ” και να ακολουθούμε αυτό που μας κάνει να ξυπνάμε χαρούμενοι και δημιουργικοί! Αλλά και να ψάχνουμε να βρούμε αυτόν που θα ψάξει το καλύτερο δώρο για να δει το χαμόγελο και την λάμψη στα μάτια μας!
